اول:

برنده نخستین مناظره بی شک اسحاق جهانگیری بود. عمده تحلیل ها بر نقش موثر او در دفاع پوششی یا بازی سازی و بازی خراب کنی رقیب در زمین مناظره متمرکز است در حالیکه به نظر می رسد جهانگیری بازی دیگری را آغاز کرده است.
اسحاق جهانگیری ظرف سه ساعت خود را به عنوان رهبر پیشروی جریان رانده شده ی اصلاحات معرفی کرد. درحالی که چهره های شاخص اصلاحات به خاطر سوابق شان در فتنه ۸۸ یا از زمین سیاست رانده شده اند و یا افول کرده اند، اسحاق جهانگیری با شجاعت از موضع آنها -و نه ضرورتا موضع دولت- با صدایی رسا سخن گفت.
نقش جهانگیری در هویت دادن به اصلاح طلبانی که دل خوشی از دولت حسن روحانی ندارند، باید بازخوانی شود.
اصلاح طلبان جوان بازی انتخابات را آونگ بین روحانی و اصولگرایان نمی دانند. ایده ی عبور از روحانی یک مابازاء بیشتر ندارد و آنهم اصلاح طلب پذیرفته شده ایست که توان رقابتی خود را به نمایش گذاشته است.

دوم:

پس از ورشکستگی گورباچف در مذاکرات طولانی اش با آمریکا، در حالیکه تصور می شد رقیب ضدامریکایی او به قدرت برگردد، یلتسین، به عنوان یک رفرمیست افراطی با ایده تنازل بیشتر در روابط با غرب و آمریکا به قدرت رسید. نسخه های پنهان برجام بی شک حاوی استراتژی های پنهان انتخاباتی هم هست. تنها جریانی که امکان تحقق ایده ی دهه نود شوروی در ایران را فراهم می کند، عبور از روحانی به یک اصلاح طلب افراطی است. اما به نظر می رسد اصلاح طلبان ایران مسیر دیگری را می روند.

فضای سیاسی ایران می رفت که حسن روحانی را به قدرتمندترین شخصیت سیاسی ایران بدل کند. این اتفاق دو دلیل داشت: فوت آقای هاشمی‌رفسنجانی و پیوستن بخشی از نیروهای قدرتمند اصولگرایان به روحانی و این به معنایی انسداد سیاسی است. نظام باید این انسداد مخرب و خطرناک را به یک رقابت درون نظام بدل کند.
در چنین شرایطی بازسازی بخش اصیل جریان اصلاحات برای نظام، مفیدتر از انسدادی است که روحانی ایجاد می کند؛ اسحاق جهانگیری اینجا وارد می شود.

رسانه های غیر رسمی چند بار از مقامات عالی رتبه نظام نقل کرده اند که اصلاح طلب مطلوب نظام، اسحاق جهانگیری است؛ او با تایید شورای نگهبان وارد می شود تا هم لشکر پریشان اصلاح طلبان ر‌ا از گرایش به یک یلتسین احتمالی نجات دهد و هم فضای سیاسی را از انسداد نوراستگرایان برهاند.
وحید یامین پور

برچسب ها: وحيد يامين پور انتخابات ٩٦ جهانگيري